Po prostu Chicago

Posted by US-lovers on 2 stycznia, 2012 · 4 Komentarze 

I fell in love again
all things go, all things go
drove to Chicago
all things know, all things know…

Od tej piosenki Sufjana Stevensa zaczyna się nawet film z mojego ślubu, ale nie będę przedłużała wpisu wyjaśnianiem, dlaczego do Stanów/Chicago/wymian międzynarodowych mam szczególny sentyment.
Będzie o mieście, a nie o weselu!

W Chicago zakochałam się jeszcze zanim wsiadłam na pokład samolotu. Kiedy tylko dowiedziałam się, że jadę na rok na studia za granicę (do Stanów, wow!), przeszperałam internet w poszukiwaniu najlepszych przewodników po mieście. Na imprezie pożegnalnej dostałam od znajomych jeden w wersji książkowej. Schodziłam wzdłuż i wszerz bibliotekę uniwersytecką i mogłabym pobierać opłaty za wskazywanie drogi do półki z literaturą amerykańską i książkami Longina Pastusiaka. Film promocyjny ze strony internetowej miasta pokazałam rodzicom dwadzieścia razy, a sama obejrzałam go co najmniej siedemdziesiąt (mimo że nie trzymał w napięciu bardziej niż polskie komedie romantyczne).

W końcu postawiłam stopę na amerykańskiej ziemi. W dżinsach, zielonym sweterku, z jaskrawoniebieską walizką i towarzyszem doli i niedoli Radkiem u boku. Taksówkarz przywitał nas ciepło i serdecznie – Welcome to America!, po czym za 50 dolarów zawiózł na docelowe miejsce pobytu (jak się okazało, te 50 dolarów nie było wyrazem szczególnej serdeczności…).

I tam zaczęłam przygodę z miastem na dobre. Na przedmieściach (no, nie do końca, ale N Kimball Avenue do centrum na pewno się nie zalicza;) i w downtown. W Starbucksie i coffeehouse’ach. W naziemnej kolejce, która tak hałasowała, że w Polsce na pewno inspektor od tego i owego próbowałby ją zlikwidować. Na Michigan Avenue oraz w sklepach i marketach wszelkiej maści, w których za dolara można było kupić roczny abonament skarpetek, a za piętnaście – spódnicę Ralpha Laurena. Na pierogach w polskiej dzielnicy z hiszpańskim znajomym z uniwersytetu i na amerykańskim cheesecake’u z polskimi przyjaciółmi w The Hancock.

Podobno w latach 80. XIX wieku mówiono, że „Chicago jest najbardziej amerykańskim z miast i aby poznać Amerykę, trzeba je zrozumieć”.

Właściwie dlaczego miałabym się z tym nie zgodzić;)

I to by było na tyle. Na zakończenie jeszcze jedna piosenka. Petula Clark śpiewała tak:

When you’re alone and life is making you lonely
you can always go Downtown
When you’ve got worries, all the noise and the hurry
seems to help I know, Downtown

Just listen to the music of the traffic in the city
Linger on the sidewalk where the neon signs are pretty
How can you lose?

I ten tekst wyraża zarówno mnie, jak i Chicago. Amen!

PS. Ależ się zrobiło sentymentalnie!

https://skoknablog-zingtravel.fb.adcode.pl/widget/index/id/4fba08a6c566582177000003

Reklama

Filed under Places, Social